Een reis naar het nationale park Bandhavgarh

2024 Auteur: Ada Peters | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:33

Het is november en een zwakke winterzon is net begonnen zich een weg te banen onder mijn vele lagen wol. Onze gids voor onze reis naar Bandhavgarh National Park, aan het stuur van de jeep, leunt al een tijdje over de deur en onderzoekt een groot aantal pugmarks en mompelt zachtjes. "Hier ergens een tijger zou moeten zijn," zegt hij fretfully. Twintig seconden later gaan we een bocht in de bosweg in en terwijl ik mijn ogen opricht, hoor ik hem zeggen: "Tijger op de weg! Tijger op de weg! "De tijger loopt bewust over het exacte midden van het pad met de luie gang van de almachtige. Er is geen twijfel aan de geest van de tijger of de toeristen dat de weg hem toebehoort. Hij is een onderzoek naar rauwe gezondheid. De zon werpt een blik op zijn jas en de toppen van zijn snorharen. Zijn kleur is niet het vlamrood of oranje van tekenboeken, maar een echt en botervoudig goud, zoals zijde dat van binnenuit oplicht. Zijn massieve hoofd zwaait een beetje, een grote harige bal; de rest van hem is spier en pezen. Hij schijnt. De gids komt heel dichtbij, zodat we op een afstand van 15 voet volgen. De grote kat kijkt niet eens rond. Hij stopt bij een boom, draait zijn prachtige profiel naar ons toe en heft zijn staart op om de schors te besproeien. Een andere jeep, die van de andere kant nadert, kan noch hem, noch wij en onze hectische 'stop!' Borden zien. Terwijl het voertuig de bocht rondrijdt en tot stilstand komt, laat de tijger, geperst tussen twee voertuigen, een geërgerd gebrul horen en stapt de weg het oerwoud in.

De meeste bossen zitten vol verrassingen en mooie, soms transcendente momenten. Maar er is niets dat de eerste keer dat je een tijger in het wild ziet, verslaat. En om oude handen het te horen vertellen, is elke keer als die magische eerste keer, gekenmerkt door dezelfde opschorting van ademhaling, hetzelfde vreselijke ontzag, dezelfde opvoeding van de meest elementaire menselijke instincten: aantrekking tot schoonheid en angst voor het roofdier. Dit is mijn eerste keer, hier in Bandhavgarh National Park, een klein stukje beschermd bos in Madhya Pradesh dat ooit de shikargarh (wildreservaat) van de maharadja's van Rewa was. We volgen de voortgang van de tijger via ontevreden balg afkomstig van het kreupelhout, en rennen naar beneden om hem op te vangen om op een ander punt de weg over te steken. Een snelle uitwisseling met andere jeeprijders stelt vast dat hij op weg is naar een rendez-vous met zijn partner, een tijgerin met vier welpen, die op een afstand in het hoge gras aan de rand van het bos ligt.

Zodra het beest voor de tweede keer is verdwenen, villen we de weg op naar waar de olifanten van het Forest Department opgezadeld worden en al toeristen heen en weer sturen om de moeder en welpen goed te bekijken. Vijfentwintig voertuigen staan in de rij, vol met mensen die wachten op hun beurt op een van de drie olifanten, de derde is een jonge vrouw die nog niet volgroeid is. Terwijl de mannelijke tusker en het volwassen vrouwtje met een zekere cynische vermoeidheid heen en weer wandelen, draaft deze kleine dame rond als de gretige - om de trainee tevreden te stellen die zij is. We springen van de jeep en de enorme Tusker op - ik ben hier nogal blij mee, want we zullen een goede 12 ft van de grond zijn, en hoewel een tijger een onuitsprekelijk mooi ding is, is het ook angstaanjagend, en er is zo'n iets als te dicht bij een komen. Terwijl dit alles om me heen gebeurde, moest ik beseffen dat Bandhavgarh bekend staat om de hoogste dichtheid van tijgers van welk nationaal park dan ook in het land - ondanks het feit dat de vroegere heersers enthousiast vasthielden aan het geloof dat het geluk had voor de monarch om te schieten, om wat voor reden dan ook, 109 tijgers!

Onze olifant begeeft zich op een met gras begroeide weg naar waar de andere olifanten staan. De aanpak is toeval: de tijgerin ziet dat iedereen ver komt, geen verrassingen. Toch is het verbazingwekkend voor mij dat ze, in het gezicht van drie enorme beesten op 5 voet van haar, met enorme cameralenzen op haar getraind en af en toe een gefluisterde opmerking van de toeristen, geen haar omdraait. Ik ben onder de indruk van hoe onbezorgd over onze aanwezigheid de tijgerin en haar welpen zijn. Sterker nog, ze is zo onverzorgd dat ze amper haar ogen opent; en al snel strekt ze zich uit en valt in slaap, het wit op haar gezicht en de buik witter dan elk shirt met een Surf-shirt. Zij en de welpen herstellen van een enorme maaltijd van cheetal, waarvan het kadaver naast haar ligt; een welp snurkt op zijn rug met al zijn poten in de lucht en zijn opgezwollen buikje in de zon; de andere eet nog steeds op het hert. De andere twee zijn blijkbaar in het bos gaan spelen. We kijken een paar minuten, en de mahout draait de olifant attent rond zodat iedereen er goed uit ziet. Uiteindelijk keren we ons om en timmeren we terug naar de weg. Terug in de jeep kijken we een uur lang naar de tijgers door de verrekijker en het hoge gras; voor een seconde kijkt het grote gestreepte gezicht van de moeder me recht in mijn ogen en mijn knieën keren naar water, terwijl mijn hart van opwinding springt.En ja! er waren veel; geen wonder dat het in de laatste paar jaar net zo synoniem is geworden met de tijger als Ranthambore of Kanha.

Bandhavgarh's zogenaamde Tiger Show gaf bezoekers de kans om een tijger te zien om ze te vangen op een georganiseerde safari. Deze zijn nu stopgezet. Helaas vinden veel toeristen dat hun reis is verspild als ze geen tijger zien. Ze missen de vele andere dingen die een fantastische boservaring vormen: de kleinere dieren, zoals herten en wilde zwijnen; de vogels; de frisse ochtendlucht; de prachtige bemoste, met gras begroeide, twiggy, lommerrijke, waterige bosomgeving zelf. Zelfs de meest voorkomende waarnemingen van dieren kunnen magisch zijn: een hert dat stil staat op een open plek in het schemerlicht; een wild moederzwijn dat haar biggen voorzichtig door de borstel leidt; een Indiase roller die vlucht, zijn hemelsblauwe vleugels knipperend. En dan is er de eindeloos gevarieerde schoonheid van het bos, op elk moment anders gemaakt door gemoedstoestand en sfeer, door een wolk van licht, door het weer, door de temperatuur. Bekijk eens deze coole reisgids om te zien wat de staat Madhya Pradesh nog meer te bieden heeft.

Enkele snelle feiten:

Plaats

Bandhavgarh ligt in het oosten van Madhya Pradesh, in de meest noordelijke uitloper van de Maikal Hill Range in de Vindhyas, die het deelt met Kanha (gelegen op 160 km naar het zuiden) in Shahdol District

Afstanden

34 km ten NO van Umaria, 101 km E van Katni, 483 km E van Bhopal, 565 km ten ZO van Gwalior

Route vanuit Bhopal

NH12 naar Jabalpur via Obaidullaganj en Suatala; NH7 tot Katni; NH78 naar Umaria; SH11 naar Bandhavgarh.

Wanneer te gaan:

November-maart voor reiscomfort; Mei-juni voor de beste natuurwaarnemingen. Temperaturen variëren in de winter van 0-20ºC en gaan in de zomer op tot 46ºC

Park sluit van juli tot oktober, wanneer de moesson het onmogelijk maakt om het te doorkruisen.

Ga daar naartoe voor het kantoor van Tigers Wildlife / Forest Dept. Field Director Umaria Tel: + 91-7653-222214.

Van Kshitiz