Orang-The Last buitenpost van Wilderness

2024 Auteur: Ada Peters | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-12-17 15:33

orang Nationaal Parkis een korte rit van Guwahati. Snel, met uitzondering van de laatste 12-tal km van de hobbelige landweg, net iets beter dan een rivierbedding, langs enkele nieuw ontstane dorpen. Tegen de tijd dat je aan het einde van het pad komt, verwacht je een verwaterde, aangeschoten excuses voor een Nationaal Park, maar in plaats daarvan staat de weelderige wildernis te wachten: klein, gevaarlijk eiland door menselijke invasie misschien, maar zeker wild.

Een groep dorpsbewoners groepeert zich boven een carrom-bord net buiten de poort van het park. Welke hoop kan er binnenin zijn? Toch laat de natuur aan zichzelf de veerkrachtig zijn ritmes behouden; 100 meter naar binnen en we hebben de dorpelingen en stoffige markten ver achter ons gelaten. In plaats daarvan begroet een lommerrijke grindbaan ons met een geruststellend, hoog decibel bosgezoem. Onze banden knarsen in de stilte en we worden waakzaam en baggeren de plotselinge jungle voor een teken van dierlijk leven. Er is hier geen van de gemanicuurde wildernis van Kaziranga - hoog gras en begroeide, bosrijke delen bieden onverwacht mooie bospaden. Af en toe staren nieuwsgierige varkensreigers ons na en wachten tot het laatste moment in de jungle. Hectare nieuw, schitterend groen gras dat van het pad wegloopt; verspreide witte pluis vangt het middaglicht op, glinsterend, onwaarschijnlijke sneeuwvlokken die tevoorschijn komen uit simul (zijde-katoen) peulen. Opgeschrokken wilde zwijnen stormen af in het penseel, beangstigende trossen herten. Er wordt gezegd dat Orang Nationaal Park een hoge dichtheid van tijgers heeft - in onze korte tour kunnen we zien dat de prooidam ten minste vrij vruchtbaar is.

We stoppen voor een korte tijd in de goedgelegen maar vervallen Satsimulu Inspection Bungalow. Het kijkt uit over een grote, open, moerassige grasland en terwijl we daar zijn, zien we ongeveer zes neushoorns grazen in de verte. Voortzetting van onze safari, komen we plotseling op een gehavende oude houten brug, en verrassen een enorme vissende arend neergestreken op de reling. Het is ongebruikt voor toeristenverkeer, het wankelt even voordat het wegglijdt, en voor een flits worden we getrakteerd op een onvergetelijk oog in oog van de prachtige vogel. Verderop komen we bij een door de mens gemaakte vijver, waar naast een nieuw ruw gemaakt tempelhuis stukjes en beetjes oude houtsnijwerk en stenen Shivalingen staan. Rondom de tempel zijn er duidelijke sporen van neushoorns en olifanten. Net voorbij de tank is de rand van het park gemarkeerd door de rivier de Dhanseri in de verte. We keren terug en verwonderen ons over de schijnbare maagdelijkheid van het bos, op een steenworp afstand van ontluikende dorpen.

Over Orang National Park

Forest Officer Joyonto Deka is gepassioneerd over zijn nieuw gevonden domein. Hij vergezelt ons voor een deel van de reis en legt het terrein, de habitat en de bedreigingen ervan uit. Volgens de geruchten dat dit moerassige, beboste gebied enkele tientallen jaren geleden werd bewoond door het Orang-volk, dat het waarschijnlijk verliet als het door een ziekte werd getroffen. In 1915 werd Orang uitgeroepen tot een wildreservaat. In 1985 werd het in kennis gesteld van een Wildlife Sanctuary en in 1998 werd het uitgeroepen tot Wildlife Sanctuary. In 1999 werd het een nationaal park. Er zijn hier 26 kunstmatige vijvers die de overtuiging bevestigen dat deze regio ooit de thuisbasis was van een bepaalde gemeenschap. Hiervan verzamelen nog steeds een paar water, maar de meesten zijn uitgedroogd en zijn overgroeid. De tempelruïnes behoren waarschijnlijk ook tot de oorspronkelijke bewoners van dit gebied.

Orang's terrein is vergelijkbaar met de bossen van Kaziranga-moerassig grasland met aan land omgeven beels (wetlands) en iets hogere bossen die zich uitstrekken van de rivier. Er zijn 12 bestaande bogen in Orang, waarvan sommige in de winter duizenden wilde trekvogels waren. Maar in de loop van de jaren, niet zijnde een front-runner National Park, heeft Orang te lijden gehad van administratieve en financiële verwaarlozing en onvoldoende mankracht. Het is bijna onmogelijk om een handvol mannen handmatig te baggeren en de wetlands van hyacint en struikgewas te verwijderen, terwijl ze ook stropers en overstromingen bestrijden en wegen en infrastructuur onderhouden. Ook het grasland wordt langzaam ingehaald door willekeurige jonge boompjes. In een groot gebied is dit een natuurlijk dynamisch proces, maar gezien de beperkte ruimte van het park, mag het bestaande grasland niet in bossen veranderen. Zorgvuldige habitatmanipulatie is daarom waarschijnlijk ook hier vereist.

oriëntering

Orang Nationaal Park is gelegen aan de noordoever van de Brahmaputra. Hoewel het slechts 78,8 vierkante kilometer groot is, strekt het zich uit over de districten Udalguri en Sonitpur. Het terrein helt zachtjes van noord naar zuid en wordt omzoomd door de rivieren Dhunseri en Pasnoi naar het westen en oosten. Alle stromen die door het park lopen, lopen af naar de Brahmaputra in het zuiden.

Slechts een gedeelte van het park is bereikbaar via de onverharde weg van het bos - het grotere gebied is helemaal niet over de weg verbonden en bospersoneel gebruikt wandelpaden en olifanten om over de uitgestrekte gebieden te patrouilleren. Boskampen zijn zichtbaar na elke paar kilometer in het motorgebied. Het is het beste om je eigen voertuig te hebben, want de jeeps van de bosafdeling zijn zelden beschikbaar voor toeristen.

Snelle feiten

Staat: Assam

Locatie: aan de noordelijke oever van de Brahmaputra, dichtbij de grenzen tussen Indo-Bhutan en Arunachal, strekt het Orang NP zich uit over de districten Udalguri en Sonitpur.

Afstand: 140 km NO van Guwahati

Route vanuit Guwahati: NH31 naar het knooppunt van NH31 en NH52; NH52 naar Orang via Mangaldai en Rowta naar Orang.

Over de auteur

Shibani Chaudhury is een filmmaker, reisschrijver en fotograaf gevestigd in Assam. Ze is een van de eerste filmmakers in India en heeft 14 jaar ervaring in het veld. Ze schreef een script en was een van de drie belangrijkste mensen om te werken aan 'The Last Migration and Shores of Scilence', films die de Green Oscar-awards in het VK gingen winnen. Ze heeft korte films gemaakt over Assam's Wildlife.